-
1 ὄζω
ὄζω (ΟΔ), fut. ὀζήσω, ion. auch ὀζέσω, Hippocr., perf. mit Präsensbedeutung ὄδωδα, riechen, intrans., einen Geruch von sich geben; sowohl von Wohlgerüchen, ὀδμὴ κέδρου εὐκεάτοιο ϑύου τ' ἀνὰ νῆσον ὀδώδει, Od. 5, 60, vgl. 9, 210, als auch stinken; τινός, wonach riechen, τόδ' ὄζει ϑυμάτων ἐφεστίον, Aesch. Ag. 1283; Hermipp. Ath. I, 29 e; τῶν ἱματίων ὀζήσει δεξιότητος, Ar. Vesp. 1059, der auch sagt τὸν ἄνδρα δεῖ ἀνδρὸς ὄζειν, Lys. 663, wie ὡς ἄν, ὦ γυναῖκες, ὄζωμεν γυναικῶν, 687, u., mit anderer Wendung, ὄζειν ἡδὺ τῆς χρόας, Plut. 1020, wie κακὸν τῶν μασχάλων, Ach. 817, u. übertr. πλεόνων καὶ μειζόνων πραγμάτων, Lys. 616, wie auch wir sagen: nach Etwas riechen oder schmecken; ὦζεν οἴνου, Anacr. 1, 8; κάκιστον τοῦ ἄρτου ὄζειν, Lys. 6, 1; oft bei Sp., ὀδωδὸς μοχϑηρίας, Plut. Symp. 6, 7, 2, u. übertr. ὄζει λήρου βεκκεσελήνου, plac. phil. 1, 7; de vit. aer. al. 2 u. öfter. Anders ὄζειν ἐκ τοῦ στόματος, Phereer. bei Ath. XIV, 648 c; οὗ καὶ ἀπὸ στόματος ὄζει ἴων ὀσμὴ ϑεσπεσία, Hermipp. ib. I, 29 e; vgl. ὄζειν δ' ἀπ' αὐτῆς (κρήνης) ὡςεὶ ἴων, Her. 3, 23. – Auch unpersönlich, ὄζει, ὄδωδεν, es riecht, duftet, stinkt, Xen. Cyn. 5. 1. 7, τινός. – Hippocr. braucht auch das med., = activ.
-
2 ὄζω
Aὦζε Crates Com.2
(cj. Pors. for ὦ Ζεῦ): [tense] fut. ; [dialect] Ion.ὀζέσω Hp. Superf.25
, Gp.12.29.5, Eust.1523.39, An.Ox.2.396: [tense] aor. ; [dialect] Ion.ὤζεσα Hp.Superf.25
, LXX Ex.8.14(10): [tense] pf.ὤζηκα Phot.
; but [tense] pf. with [tense] pres. senseὄδωδα Phylarch.10
J., AP7.30 (Antip. Sid.), Plu.2.916d, Aret.SA1.9 : [tense] plpf. as [tense] impf.ὠδώδειν Plu.Alex.20
; [dialect] Ep. ὀδώδειν (v. infr.):—smell, whether smell sweet or stink, Hom. only in [ per.] 3sg. [tense] plpf. with sense of [tense] impf.,ὀδμὴ κέδρου.. ἀνὰ νῆσον ὀδώδει Od.5.60
; ὀδμὴ δ' ἡδεῖα ἀπὸ κρητῆρος ὀδώδει, of wine, 9.210 : later c. gen.rei, freq. with neut. Adj. or Adv. added, smell of a thing,τόδ' ὄζει θυμάτων A.Ag. 1310
;ὄζων τρυγός Ar.Nu.50
;βύρσης κάκιστον ὄζων Id.Eq. 892
, cf. V. 38 ; alsoὠδώδει ὑπὸ μύρων ὁ οἶκος Plu.Alex.20
: metaph., smell or savour of a thing, Κρονίων ὄζων smelling of musty antiquity, Ar.Nu. 398, cf. 1007, Ach. 192, Lys. 616 ;καλοκἀγαθίας X.Smp.2.4
; that from which the smell comes is also in gen.,ὄζων κακὸν τῶν μασχαλῶν Ar. Ach. 852
;τοῦ στόματος Pherecr.67
: so c. dupl. gen.,τῆς κεφαλῆς ὄζω μύρου Ar.Ec. 524
; v. infr. 11.II freq. impers., ὄζει ἀπ' αὐτῆς ὡσεὶ ἴων there is a smell from it as of violets, Hdt.3.23 ; ὄζει ἡδὺ τῆς χρόας there is a sweet smell from the skin, Ar.Pl. 1020 ;τῆς γῆς ὡς γλυκὺ ὄζει Cratin.Jun.1
; ὄζειν ἐδόκει τοῦ ἄρτου καὶ τῆς μάζης κάκιστον there seemed to be a most foul smell from.., Lys.6.1 ; οὐκ ὄζει αὐτῶν (sc. τῶν λαγῶν) no scent of the hares remains, X.Cyn.5.1, cf.7 : c. dupl. gen., ἱματίων ὀζήσει δεξιότητος there will be an odour of cleverness from your clothes, Ar.V. 1059, cf. Pax 529 ;ἀπὸ στόματος.. ὄζει ἴων, ὄζει δὲ ῥόδων, ὄζει δ' ὑακίνθου Hermipp.82.8
;ὄζει ἐκ τοῦ στόματος μελικήρας Pherecr.25
.III [voice] Med., κακὸν ὀζόμενος, for ὄζων, Hp.Loc.Hom. 12 ;οἶνος.. ἄνθεος ὀσδόμενος Xenoph.1.6
;δριμὺ ὀσδομένου τοῦ σώματος PSI4.297.3
(ca. v A. D.). (Cf. Lat. odor, Lith. uodžiu 'I smell'.) -
3 χροιά
χροιά, [dialect] Ep. and [dialect] Ion. [full] χροιή, Il.14.164, Thgn.1017 (in Call.Lav. Pall.28 χροϊά ( χροίην codd.)), [dialect] Att. [full] χροιά and [full] χρόα, the latter always in Pl. (v. infr.), also in Phld.D.3.9,A sign.5, al. (v. χρώς):—skin, esp. of the human body, hence the body itself, l.c.;κατὰ χροιὴν ῥέει ἱδρώς Thgn.
l.c.;ὄζειν.. τῆς χρόας ἔφασκεν ἡδύ μου Ar.Pl. 1020
; τὰ ἐξανθεῦντα ἐς τὴν χροιὴν (skin, surface) ἢ χροιῇ (colour, signf. 11)ἢ οἰδήμασι Hp. de Arte9
: cf. χρώς.2 metaph., 'skin', i.e. surface, Pythagorean term, Arist.Sens. 439a31, Placit.1.15.2, Theol.Ar.18(pl.); χ. ἐπίπεδος ib.10; so perh. in Epicur.Fr.81, Phld.Sign.5, al.II superficial appearance of a thing, its colour, Thgn.451, A.Pr. 493, E.Cyc. 517(lyr.);παντοδάπαισι μεμειχμένα χροίαισιν Sapph.20
, cf. Numen. ap. Ath.7.282a; τοιοῦτον (sc. ἐρυθρόν)εἶναι τῇ χροιᾷ τὸ μέλι Porph.Antr.16
;ἔστιν.. χρόα ἀπορροὴ σχημάτων ὄψει σύμμετρος καὶ αἰσθητός Pl.Men. 76d
;νόμῳ χροιή.. ἐτεῇ δ' ἄτομα καὶ κενόν Democr.125
, cf. Anaxag.4, Arist. Sens. 440a8;ἐκ τριῶν τὰς χρόας ἅπασας μεμεγμένας, τοῦ φωτός, καὶ δι' ὧν φαίνεται τὸ φῶς, καὶ τῶν ὑποκειμένων χρωμάτων Id.Col. 793b33
.2 esp. colour of the skin, complexion,χροιῆς ἄνθος ἀμειβομένης Sol.27.6
;χροιᾶς ἀμείψεις ἄνθος A.Pr.23
;χροιὰν ἀλλάξασα E.Med. 1168
;λευκὴν χ. ἐκ παρασκευῆς ἔχεις Id.Ba. 457
, cf. Ar.Nu. 1012(anap.); χρόᾳ ἀδήλῳ τῶν δεδραμένων πέρι with colour that gives no hint of what has passed, E.Or. 1318; χρόαν.. τὴν σὴν ἥλιος.. αἰγυπτιώσει Pl.Com(?).p.615K. (post Fr.55);χρόας κάλλος Pl.Smp. 196a
;ἐρίζοι καὶ γάλακι χροιήν Call.Hec.1.4.3
. -
4 χροιά
χροιά, ἡ, ep. u. ion. χροιή, att. χροία u. χρόα, Lob. Phryn. p. 416, – 1) die Oberfläche eines Körpers, bes. des menschlichen Leibes, die Haut; der Körper, Leib selbst; εἴ πως ἱμείραιτο παραδραϑέειν φιλότητι ᾑ χροιῇ Il. 14, 164; κατὰ χροιὴν ῥέει ἱδρώς Theogn. 1071; ὄζειν τῆς χρόας ἔφασκεν ἡδύ μου Ar. Plut. 1020. – 2) die Oberfläche als etwas Gefärbtes, die Farbe selbst, bes. die Farbe der Haut; χροιᾶς ἀμείψεις ἄνϑος Aesch. Prom. 23; χροιὰν ἀλλάξασα Eur. Med. 1168; λευκὴν χροιὰν ἔχεις Bacch. 457; ὠχρά Ar. Nub. 1003, u. öfter; Plat. Conv. 196 a u. öfter, immer in der Form χρόα. – Bei den Pythagoreern die Fläche od. die Gränze jedes Körpers. – In der Musik ein gewisses Tongeschlecht, wie χρῶμα, Plut. de mus. 34.
См. также в других словарях:
όζω — (Α ὄζω και δωρ. τ. ὄσδω) 1. αναδίδω δυσοσμία, μυρίζω άσχημα, βρομάω («ὄζειν κακὸν τῶν μασχαλῶν», Αριστοφ.) 2. μτφ. αφήνω να διαφαίνεται, παρέχω την αίσθηση, υπενθυμίζω (ὄζειν... καλοκαγαθίας», Ξεν.) (μσν αρχ.) 1. ευωδιάζω, αποπνέω ευχάριστη οσμή… … Dictionary of Greek
